"Çaba illüzyonu"

Hafta sonu çöküşünden bir gün sonra başka bir kurucuyla öğle yemeği yedim ve o da tesadüfen bir yorum yaptı:

"Bu oyunda komik olan ne biliyor musun? "

"Kazanan, her hamle üzerinde ne kadar düşündüğü için ekstra puan almaz."

Farklı yaşam alanlarında aynı paradoksu fark ediyorum.

Ne kadar yükseğe çıkarsanız, o kadar az ham çaba gerçekten önemlidir.

Sadece puan yapar.

Alt basamaklarda, çaba genellikle çıktı ile doğrudan ilişkilidir.

İki kat daha uzun çalış, iki kat daha fazla üret.

Ama o ilişki yüksek performans seviyelerinde muazzam bir şekilde bozulur.

En üstte, yorgunluk için altın bir yıldız yok.

Yüksek performans gösterenleri ayıran şey, acı çekme kapasiteleri değildir.

Onların kaldıraç noktalarını tanımlama ve kullanma yetenekleridir.

Yapay zeka bu farkı daha da artırıyor.

Rutin işlerin düzleşmesiyle birlikte geriye kalan tek şey yüksek kaldıraçlı karar verme.

Strateji, tat, zamanlama - algoritmalarla kolayca kopyalanamayan insani unsurlar.

%30 çaba ile diğerlerinin %100 çaba gösterdiği yerde daha fazla değer katan insanları yönettim.

Bu üstün performans gösterenlerin özlerinde tembel olmalarından değil ( genellikle öyle olmadıklarından ), ama içgüdüsel olarak nereye odaklanacaklarını anladıkları içindir.

Dışarıdan bakıldığında, bu durum iş ahlakına önem veren insanlar için son derece adaletsiz görünebilir.

"Ben %100 çaba sarf ederken o kişi %30 ile geçiniyor"

"Onlar nasıl daha iyi sonuçlar alıyor?"

Ama sahibin bakış açısından, etki önemlidir. Eğer biri doğru şeylere odaklanarak yarı zamanda 10 kat değer yaratabiliyorsa, bu adaletsiz değil - bu insan sermayesinin optimal tahsisidir.

Kariyer tasarımı bunu yansıtmalıdır.

Görünür aktiviteyi optimize etmek, sadece bunun için meşgul görünmeye çalıştığınız anlamına gelir.

Bu, girişin çıktıyla daha doğrudan ilişkilendirildiği sanayi çağı düşüncesinden kalmadır. Bilgi işinde, özellikle yaratıcı veya stratejik alanlarda, bu ilişki bozulur.

Bunun yerine, kesin vuruşlar için optimize etmeliyiz. Küçük bir girişin büyük bir çıktı yaratabileceği o kaldıraç anları.

Aynı güç yasası iş dışında da ortaya çıkıyor.

Bir temiz karar her zaman yüz önemsiz karardan üstündür.

İlişkilerde, bir otantik sohbet, yüzeysel etkileşimlerin aylarca derinliğinden daha fazla bir bağlantıyı derinleştirebilir.

İş stratejisinde, bir temel karar, binlerce kademeli optimizasyondan daha fazla başarı veya başarısızlığı belirleyebilir.

Ticaret, yatırım, ilişkiler - hepsi aynı matematik.

Zamanında yapılan tek bir hamle, sürekli hareket eden bir yığın hareketten daha iyidir.

Bu tembellik anlamına gelmez.

Tam tersine. Enerjinizi nereye yönlendireceğiniz konusunda son derece seçici olmak anlamına gelir.

Bu, fırsatlar ortaya çıktığında yüksek kaldıraçlı fırsatları tanıma yargısını geliştirmek ve geri kalan her şeyi göz ardı etme disiplinini kazanmak anlamına gelir.

Bu, çoğumuzun eğitim aldığı türden farklı bir çaba gerektiriyor.

Daha fazla şey yapma çabası değil, gerçekten önemli olan birkaç şeyi belirleme çabası.

Tanıdığım en başarılı insanlar daha fazla karar almakla değil, daha iyi kararlar almakla ilgileniyor.

Asimetrik sonuçları zorla elde edemezsiniz.

Kaldıraçla kazan, emekle değil.

Çünkü en yüksek seviyelerde, gerçekten kazanmanın tek yolu bu.